از خواب مي پرم. ته گلويم خشک شده. يادم مي آيد که اين همه منتظر نشسته بودم و اينجا خوابم برد. پنجره باز مانده و اين باد ِ سرد ِ غروب وادارم مي کند که از جا بلند شوم. دو تا پسر شش و هفت ساله کنار ديوار دعوا مي کنند. شايد با صداي دعواي همان ها از خواب پريده باشم. پنجره را مي بندم. شير آب را باز مي کنم و سرم را مي گيرم زير شير. آب ِ گرم ِ توي لوله مانده مزه ي گِل مي دهد. به عقلم نمي رسد توي اين تاريکي يکي از لامپ ها را روشن کنم. نشسته ام کنار پنجره و تند تند صلوات مي فرستم. مهره هاي تسبيح توي دستم يکي يکي جلو مي روند. نمي دانم با خودم حرف مي زنم يا ذکر مي گويم؟
منتظرم و اين دلشوره نفسم را بالا نمي آورد. موبايلم را خاموش کرده ام. تلفن را هم از برق کشيده هيچکس نيست بگويد اگر کسي با تو کار داشت آن وقت . تلفنن را مي زنم به پريز. تا موبايلم را روشن مي کنم ده تا پيام از مامان مي آيد روي صفحه. صد بار زنگ زده و پيامک داده که اگر دستش به من برسد و مي داند حالا نشسته ام توي تاريکي و گريه مي کنم! تلفن زنگ مي خورد. نگاهم مي افتد به شماره اي که نمي شناسم. مامان نيست! دلشوره ام بيشتر مي شود. بر نمي دارم. هي زنگ مي خورد. هي زنگ مي خورد. مي روم پنجره را باز مي کنم. سردم مي شود. پنجره را مي بندم. تلفن دوباره زنگ مي خورد. اين بار جرات ندارم به شمار ي روي صفحه نگاهي بياندازم. نمي دانم بايد به خودم بد و بيراه بگويم که تنها مانده ام اينجا يا به تو؟
اين نهايت درماندگي است. اين وضعيت من نهايت درماندگي . حالا چهارمين باري ست که تلفن زنگ مي خورد. مي روم توي اتاق تا آماده شوم و بروم. بروم خودم را برسانم به تو. به ته اين انتظار. بر مي گردم پاي تلفن. جرات مي کنم و بر مي دارم. صدايش را نمي شناسم. يکي از آن طرف خط مي گويد: براتون نامه اومده. دست گذاشته ام روي دکمه ي آسانسور. روي طبقه ي دوم مانده. آن يکي هم طبق معمول خراب است! حتما اين طبقه ي دومي ه اهيچوقت منتظر نبوده اند تا بدانند که . پله ها را دو تا يکي پايين مي روم و به اين فکر مي کنم اگر همينجا پايم ليز بخورد و بيفتم هيچکس نيست که به دادم برسد! تا برسم به نامه هزار بار مردم و زنده شده ام. همانجا کف حياط بازش مي کنم. بدون اينکه آدرس فرستنده را ببينم. نگاهم مي افتد به پايين صفحه و يک امضا. خيالم راحت مي شوم و اسم تو خيس از اشک هايم .
درباره این سایت